😂 5.000 LIKE = 1 SERDUSZKO MNIEJ w następnym TNTL! 😂👾 DISCORD DLA WIDZÓW https://discord.gg/miszczekarolka🔥 WESPRZYJ MNIE MISZCZU! (klik) https://bit Oto najtrudniejszy łamaniec językowy na świecie "Pad kid poured curd pulled cold", po polsku "dzieciak nalał schłodzonego twarogu". Polecany artykuł: Papież Franciszek podejmie kluczową Języki są niezwykle różnorodne i niektóre z nich są znacznie trudniejsze do nauki niż inne. W tym artykule omówimy cztery języki, które uważane są za najtrudniejsze na świecie. Będziemy analizować ich skomplikowaną gramatykę, wymowę i inne cechy, które sprawiają, że nauka tych języków jest wyzwaniem dla większości ludzi. Chiński Jaki jest 4 najtrudniejszy język na … 😱 5.000 LIKE = od razu NOWY ODCINEK z TNTL - SERDUSZKA! 😱🔥 SUREFIRE https://www.surefire-gaming.com/pl👾 DISCORD DLA WIDZÓW https://discord.gg/miszcze Czy umiesz najtrudniejszy język na świecie? 2012-07-12 17:43:44 Jesteście z siebie dumni, że znacie najtrudniejszy język na świecie ? 2011-08-11 17:56:08 Jesteś dumny że znasz najtrudniejszy język świata: j. Vay Tiền Online Chuyển Khoản Ngay. Moje życie nabrało nowego wymiaru. Pojawiły się w nim szczegóły. Dostrzegam to, co ukryte w cieniu. Zauważam najdrobniejszą zmianę w mimice, gdy rozmawiam z przyjaciółmi! Z daleka widzę, jaki jest numer autobusu, który nadjeżdża. Ba, nawet odpowiednio wcześniej widzę policję, która czai się z fotoradarem na łuku drogi daleko przede mną. Żałuję tylko jednego… Pamiętam jak dziś ten moment, gdy czekałem aż Pani doktor pozwoli otworzyć mi oczy. Siedziałem zanurzony po łokcie w wygodnym fotelu pozabiegowym, a w głowie pędziły, jak asteroidy, tryliardy myśli na sekundę. Z jednej strony czułem się szczęśliwy, a z drugiej wykończony. Miałem wrażenie, że właśnie ukończyłem siódmy w tym tygodniu maraton z rzędu. Było mi już wszystko jedno. Jedyne czego chciałem, to pójść spać i odreagować cały stres. Pół godziny później mogłem wreszcie otworzyć oczy… Zanim jednak nadszedł dzień, w którym wszedłem do gabinetu zabiegowego kliniki okulistycznej Optegra, w mojej głowie dwa zespoły przeciągały linę. Raz wygrywał zespół czerwonych i opierał się czubkami butów o linię, której przekroczyć nie może, a innym razem to niebiescy byli wciągani do sali zabiegowej, w której stał wielki laser. Decydować się na laserową korekcję wzroku czy nie? A jeśli coś się nie uda? A jeśli maszyna za bazyliard tysięcy złotych pomyli się korygując akurat moje oczy? A jeśli pani lekarz prowadzącej drgnie ręka akurat podczas mojej operacji? A jeśli, a jeśli, a jeśli?! Znasz to skądś? Przed decyzją Przez pół roku, od kwietnia do października 2016, analizowałem za i przeciw. Przeglądnąłem chyba wszystkie polskie i angielskojęzyczne filmy na YT o laserowej korekcji. Chciałem dowiedzieć się, jak wyglądają te zabiegi i co się dzieje z okiem, gdy jest operowane. Chciałem też zrozumieć, na czym polega różnica między krótkowzrocznością a dalekowzrocznością, astygmatyzmem i wiążącymi się z tym różnymi zabiegami. Dlaczego akurat dla mnie najlepszy jest Femtolasik a nie Lentivu – i w ogóle czym się różnią te metody korekcji? Każdą wolną godzinę spędzałem w Internecie i czytałem wypowiedzi innych, którzy takie zabiegi przeszli. Odświeżyłem też chyba wszystkie możliwe znajomości swoje i swojej rodziny, aby dotrzeć do osób, które miały laserową korekcję oczu. Wszelkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na jedno: idź, zrób ten cholerny zabieg i ciesz się znów dobrym wzrokiem! Z drugiej strony w głowie zapalała się czerwona lampka, a wewnętrzny głos rozsądku krzyczał: „A co, jeśli te wszystkie informacje znalezione w sieci, to wynik genialnego PRu klinik okulistycznych, które dbają o to, aby niekorzystne opinie nie wychodziły na światło dzienne? Przecież te zabiegi nie są tanie i stać ich na utrzymywanie dobrego wizerunku w sieci. A co jeśli znajomi zachęcają do zabiegu tylko dlatego, bo głupio im się przyznać, że dali ciała i wydali kilka tysięcy złotych na laserową korekcję, która im za bardzo nie pomogła? Ja pierdzielę, oszaleję! Dobra, idę! – pomyślałem w niedzielę tuż przed zabiegiem, gdy dostałem automatycznego SMS o treści: „Czekamy na Ciebie o 8 rano. Klinika Optegra.” Zaufanie Przekładaliśmy ten zabieg laserowej korekcji w Optegrze dwa razy i nie było to na rękę ani mnie, ani tym bardziej klinice. Logicznie więc myśląc, gdyby nie zależało im na tym, aby zrobić to dobrze, wzięliby mnie pod laser od razu. Nie traciliby czasu lekarzy oraz pielęgniarek na kolejne badania oczu i konsultacje. Badania, badania, badania… Właśnie fakt, że po drodze było trochę perturbacji, dodawał mi otuchy i przekonywał, że pójście na zabieg to dobry wybór, a ja oddaję się w fachowe ręce. Najgorsze było jednak to, że musiałem komuś zaufać w kwestii tak wrażliwej jak oczy. Komuś, kto był mi obcy! To tak jak z pierwszym autostopem. Zatrzymuje się samochód na drodze. Otwierają się drzwi i w głowie rodzi się pytanie – czy na pewno powinienem z tymi obcymi ludźmi pojechać? Znasz to? To też trochę tak, jak pierwszy nocleg na Couchsurfing. Niby wszyscy z tego korzystają, ale pamiętam jak dziś tę noc, gdy pierwszy raz zamknęliśmy oczy w zupełnie obcym domu w Turcji. Jasne, wszyscy wokół mówią, że to bezpieczne i poznawanie świata przez pryzmat obcych ludzi jest najbardziej wartościowe, ale najpierw trzeba uporać się ze swoimi wewnętrznymi demonami, a później jest już z górki. Z laserową korekcją wzroku było tak samo. Musiałem przemóc się i dać obcej osobie dotknąć skalpelem tak wrażliwego narządu, jakim są oczy. Moje oczy! Tuż przed zabiegiem Zanim położyłem się na stole zabiegowym przeszedłem w klinice Optegra ponownie szczegółowe badania oczu – już nie wiem, który raz to robiliśmy, ale widocznie do samego końca były one potrzebne. Potem nastąpiła krótka rozmowa z Panią doktor, która miała przeprowadzić zabieg. Zostałem pouczony, co mam robić, a czego kategorycznie nie. Najważniejsza informacja brzmiała: „Proszę mi zaufać i patrzeć w zielony punkt. Gdy się pojawi, nie może Pan ruszyć okiem. To bardzo ważne” – usłyszałem spokojny, ale stanowczy głos. Potem wszystko potoczyło się już błyskawicznie. Przebieg zabiegu Tutaj niestety mam lekką wyrwę w pamięci. Albo poziom stresu zrobił swoje, albo jak to bywa w chwilach, które są decydujące dla ukończenia jakiegoś trudnego zadania, tak bardzo skoncentrowałem się na wykonywaniu poleceń, że pamiętam tylko ogromny laser na środku sali, obrotowe łóżko, na którym się położyłem i kolejne instrumenty, którymi operowano moje oko. Pamiętam, że poziom stresu zmalał, gdy zabieg na pierwszym oku zakończył się pomyślnie i wszystko od nowa zaczęło się na drugim. Wtedy pomyślałem, że to nie jest takie straszne, choć na pewno długo zapamiętam zielony punkcik, w który musiałem patrzeć przez kilkanaście sekund oraz słowa: „To już koniec. Wszystko jest dobrze. Proszę się odprężyć.” Nawet nie wiesz, jak mi wtedy ulżyło… Rehabilitacja Według mnie to najtrudniejszy etap dla pacjenta. Trzeba być cierpliwym i zarówno nasz mózg musi się przyzwyczaić do nowej sytuacji, jak i oczy muszą się zagoić. Wyrosły też przede mną ograniczenia, które w 100% minęły dopiero z czasem. Pierwsze trzy dni po zabiegu przeleżałem w łóżku. Nigdy nie spędziłem tyle czasu z zamkniętymi oczyma i na szczęście kilka dni wcześniej przygotowałem sobie długą listę audiobooków, które pozwoliły mi nie zwariować i odciąć się od rzeczywistości! Spać się w ciągu dnia za bardzo nie dało, bo co godzinę Alicja aplikowała mi inne krople do oczu. Najgorsze były chwile gdy dopadał mnie sen. Łapałem wtedy schizę, że głowa spadnie mi na bok i przez przypadek ucisnę sobie oko, które jest jeszcze niezagojone. To też było jedno z głównych zaleceń lekarki – „Proszę nie trzeć i nie dotykać pod żadnym pozorem oczu, nawet gdy będzie swędziało”. Dziwne, uczucie piasku w oczach nie mijało przez minimum tydzień. Dzień po zabiegu Poszedłem na pierwszą kontrolę. Wtedy też zdjęto mi ochronne soczewki, które doprowadzały mnie do szału i irytowały na maksa. Nigdy nie przyzwyczaiłem się do soczewek, ale ten jeden dzień jakoś przecierpiałem. Na kontrolę jechałem znów pełen obaw, czy wszystko dobrze poszło, ale też z poczuciem braku wpływu na to, co się już wydarzyło i co może dziać się dalej. Od tej chwili to ja miałem większy wpływ na oczy, niż lekarze. Rehabilitacja polega przede wszystkim na nieprzeszkadzaniu zoperowanym oczom w dojściu do pełni sił. Na wizycie i po rozmowie z „moją panią doktor” upewniłem się, że mimo nieprzyjemnego uczucia jakbym miał piasek w oczach, wszystko jest w najlepszym porządku. Trzeba czekać i odpoczywać. Trzy dni po zabiegu Moje prawe oko wydawało mi się przez całe życie słabsze, a tym razem regenerowało się szybciej. Lewe, przez które zawsze widziałem trochę lepiej, miało swoje kaprysy i czułem w nim kłucie. Od czasu do czasu miałem takie wrażenie, jakby mnie ktoś delikatnie igiełką w to oko dotykał. Pani doktor powiedziała, że to normalne. Każdy z nas ma dwoje różnych oczu i reagują one w różny sposób na zabieg. Miałem się nie przejmować – tak też zrobiłem. Tablica sławnych osób, które przeszły zabiegi laserowej korekcji wzroku w Klinice Optegra Kolejne dni to dalsze oszczędzanie oczu, ale już nie tak rygorystyczne, jak początkowo. Nawet od czasu do czasu mogłem sprawdzić maile i na nie odpisać, bo ostrość powoli wracała, ale nie mogłem oczu przemęczać. Pilne tematy firmowe byłem w stanie ogarnąć, ale z tyłu głowy miałem jednak słowa lekarki: „Proszę się ograniczać. Proszę dać oczom odpocząć!” Sami wiecie, jednak jak to jest. Czasem się pali i trzeba tego laptopa włączyć, wysłać materiał, na który czeka klient lub przesłać szybką wycenę potencjalnego zlecenia. Ogarniałem to, choć wolałbym mieć ten komfort, że nie muszę nic. Jeśli więc zdecydujesz się na zabieg laserowej korekcji oczu, zaplanuj sobie tydzień wolnego od wszystkiego. Tydzień po zabiegu Poszedłem na kolejną kontrolę do kliniki Optegra. Chodząc po ulicach Krakowa wyglądałem trochę jak jakiś świr, bo była jesień, raczej ponura i nawet mżyło, a ja paradowałem w słonecznych okularach :D Hipster po bandzie – myślałem sobie patrząc na miny ludzi, którzy mnie mijali na chodniku! Zalecenie z kliniki było jednak proste – nosić okulary przeciwsłoneczne z filtrami UV, bo oczy są bardzo wrażliwe na wszelkie promienie słońca, nawet te podczas pochmurnego dnia. Poza tym, gdy zacząłem już wychodzić na zewnątrz, to odczuwałem ogromny światłowstręt. Trwało to dobre dwa tygodnie i starałem się przebywać przez ten czas w zaciemnionych pomieszczeniach i nawet w domu, gdy docierały przez okno promienie słońca, zakładałem ciemne okulary z filtrem UV. Okna miałem szczelnie zasłonięte, nie ważne, że ledwo co przez okulary widziałem w pokoju – po prostu inaczej nie mogłem. Taka reakcja pozabiegowa jest podobno normalna, choć było to dość uciążliwe, bo przecież słońce uwielbiam i to w dużych ilościach! Trzecia kontrola po zabiegu to znów komplet badań i konsultacja z panią doktor prowadzącą. Podzieliłem się moimi obserwacjami, które przede wszystkim sprowadzały się do wyraźnie szybszego gojenia się prawego oka i ciągle tego lekkiego jakby kłucia w lewym oku. Znów usłyszałem, że wszystko jest pod kontrolą i żeby się nie przejmować – to oko goi się po prostu swoim tempem. Dalej też miałem się nie przemęczać oraz unikać wysiłku fizycznego związanego z dźwiganiem czegokolwiek – chodzi głównie o to by nie podnosić ciśnienia w oku. Kolejna kontrola, kolejna wizyta… Kolejną wizytę miałem zaplanowaną za trzy miesiące, ale w związku z wylotem na Wyspy Kanaryjskie, musieliśmy ją zrobić miesiąc po zabiegu, czyli tuż przed samym lotem. Przez ten czas funkcjonowałem już prawie zupełnie normalnie. Poza obowiązkiem noszenia okularów przeciwsłonecznych i nieprzemęczaniem się doskwierało mi to, że nie mogłem długo pracować przy kompie. 3-4 godzinny dziennie to był maks, a roboty przed wylotem miałem od groma! Łapałem więc frustrację i wkurzałem się, że przelatuje mi czas przez palce. Z jednej strony związane było to z oszczędzaniem wzroku, a z drugiej z tym, że po kilku godzinach pracy przy kompie, szczególnie wieczorami, traciłem ostrość widzenia. Wszystko wracało do normy następnego ranka, gdy się wyspałem, a oczy wypoczęły. Od rana znów mogłem popracować 3-4 godziny, ale maks do 17-18, bo później znów złapanie ostrości kosztowało mnie sporo wysiłku, a chodziło o to, aby oczu nie przemęczać. Gdy przez kilka dni, po prostu nie miałem wyjścia i musiałem robotę pocisnąć dłużej, oczy odmawiały współpracy, pękały mi bardzo szybko żyłki i czułem, że oczy mnie pieką. Po takim bardziej intensywnym dniu, następnego dnia jednak mogłem pracować mniej niż zwykle, bo szybciej mi się oczy przemęczały i w sumie to przedłużanie pracy dzień wcześniej wychodziło mi na złe. Dziś mój wniosek jest taki: po prostu trzeba pogodzić się z tym, że pierwsze 4-6 tygodni od zabiegu, to max 4 godzinki przy kompie i reszta to robienie rzeczy, które nie wymagają dużego skupienia i ostrości widzenia , szczególnie na jasnym ekranie monitora. Nie pomagało tutaj nawet częste nawilżanie oczu sztucznymi łzami, aby oczy nie były suche. Na półtora miesiąca od zabiegu trzeba sobie po prostu tak zaplanować czas i zajęcia, aby oczu nie przemęczać pracą przy komputerze. Tego się nie przeskoczy. Polecam więc zabieg zaplanować tak, aby odbyć go w czasie, gdy mamy mniej pracy albo mniej nauki – np w wakacje. Po przylocie na południe Teneryfy, gdzie klimat jest suchy zauważyłem kilka zależności, którymi chciałem się z Wami podzielić: 1. Jeśli będziecie planować jakiś urlop niedługo po zabiegu, raczej postarajcie się ograniczyć czas lotu do minimum. Wiem, że lekarze mówią, że lot samolotem to żadne przeciwwskazanie, ale jednak 6-9 godzin w klimatyzowanym samolocie to nie jest nic miłego dla oczu. Nawet na trasie Katowice – Teneryfa, który trwa 5-6 godzin, moje oczy dochodziły do siebie przez trzy dni. Zakrapiałem je często, ale klimatyzacja zrobiła swoje. 2. Południe Teneryfy ma klimat suchy i pojawia się wiatr Kalima, ciągnący ze sobą piasek znad Sahary. Nie pomyślałem o tym, ale moje oczy też tego dobrze nie zniosły. Pył był wszędzie i podrażniał jeszcze wrażliwe oczy. Tak się nieszczęśliwie złożyło, że gdy poszliśmy na kilka dni w góry akurat zastała nas na szlaku Kalima. Czwartego dnia marszu już czułem, że lewe oko zaczyna mnie pobolewać. W połączeniu z wysiłkiem, wyszło dość wyraźnie, że wycieczkę odbyłem za wcześnie i na dłużej niż 2-3 dni nie powinienem się wybierać w góry, tym bardziej, że biwakowaliśmy pod namiotem. 3. Pod koniec stycznia leciałem z grupą turystów do Birmy. Cztery loty Teneryfa – Madryt – Moskwa – Bangkok – Rangun, skutecznie wysuszyły mi oczy, ale oderwałem się na prawie trzy tygodnie od komputera. Wtedy poczułem jak dobrze oczy mi już pracują i jeśli nie dostają codziennej dawki obciążenia monitorem, to regenerują się dużo szybciej. Od tamtej pory nie mam już w sumie problemów z ostrością widzenia wieczorami. Nie przeginam z pracą, to jedno, ale też cały czas widzę już ostro, co cieszy bardzo, bo w sumie po ośmiu miesiącach od zabiegu, poczułem w pełni, że wzrok mam naprawdę okey. Dziś W klinice twierdzą, że dopiero między 8 a 12 miesiącem od zabiegu korekcji laserowej oczy mogą wrócić do 100% sprawności, ale już dziś jestem szalenie zadowolony z tego, co osiągnęliśmy! Mówię my, bo przez te 7 czy 8 wizyt od pierwszego wejścia do Kliniki Optegra, za każdym razem czułem się tam coraz lepiej. Obawy dotyczące dobrze pomyślanego marketingu i PRu, odeszły na dalszy plan, a górę wzięło odczucie, że opiekują się mną świetni fachowcy, którzy pomogli niejednej osobie. Kosztowało mnie to sporo stresu, ale korekcję wzroku polecam wszystkim, którzy mogą ją przejść! Cokolwiek bym teraz nie napisał, to zdaje sobie sprawę, że może zabrzmieć jako sprzedaż usług Kliniki Optegra. I niech tak właśnie brzmi – ja naprawdę jestem im bardzo wdzięczny za to, że ponad rok temu się do mnie odezwali, wszystko przebadali i sprawili, że… dziś żyje mi się łatwiej i przyjemniej. Żałuję tylko jednego – że tak późno się o tej metodzie korekcji wzroku dowiedziałem i tyle fantastycznych detali z mojego życia umknęło mi bezpowrotnie, szczególnie w podróży. Szczęśliwie bez okularów z naprawionymi oczami! Jeśli chcesz zbadać swój wzrok bezpłatnie, możesz umówić się na wizytę korzystając z formularza, który znajdziesz tutaj. W jednej z pięciu Klinik Optegra (znajdujących się w Warszawie, Poznaniu, Krakowie, Wrocławiu i Szczecinie) dowiesz się, co jest nie tak z Twoimi oczyma. Jeśli następnie zdecydujesz się na wizytę kwalifikacyjną do zabiegu, zakwalifikujesz się do jednej z metod laserowej korekcji w klinice. Taka wizyta składa się z wywiadu oraz szeregu specjalistycznych badań, związanych zarówno z wadą wzroku, jak i budową oka. PS: Gdyby ktoś zmagał się z podobnymi trudnościami, jak ja, to piszcie i pytajcie (czy to w komentarzach, czy to w mailach) – sporo w temacie laserowej korekcji wzroku wiem i chętnie podzielę się praktycznymi obserwacjami. Dla mnie temat wady wzroku zawsze był cholernie wstydliwy i unikałem go jak ognia, ale zdecydowałem ponad rok temu, że czas to zmienić. Publikując w zeszłym roku poprzedni tekst rzuciłem sam sobie wyzwanie, bo przyznając się do tej wady wzroku głośno, mój problem nabrał realnych kształtów. Teraz jestem po walce o lepsze i łatwiejsze życie, dodam że wygranej! Choć kosztowało mnie to sporo niepotrzebnego stresu, wiem że było cholernie warto! Jeśli więc odpowiadając na jakiekolwiek pytania, mogę komuś jeszcze pomóc, będę po prostu super szczęśliwy! Powodzenia w zmienianiu swojego życia na lepsze! Ten wpis powstał przy współpracy z Kliniką Okulistyczną Optegra, która ponad rok temu obiecała zająć się moim wzrokiem i naprawić go przy pomocy laserowej korekcji wzroku metodą femtolasik. Obietnicy dopełniła! Przy okazji była to najdłużej trwająca współpraca i chyba najtrudniejsza, jaką kiedykolwiek przeprowadzałem, bo eksperymentowałem na czymś, co jest dla mnie najcenniejsze – na moich oczach. Zrób łatwy test i sprawdź swoją spostrzegawczość. Jeśli masz problem ze znalezieniem na planszy brakującej litery alfabetu, nie martw się – nie jesteś sam. To może być jednak sygnał, że najwyższy czas udać się na wizytę kontrolną do okulisty. Test sprawdzający wzrok – na czym polega? Tablica Snellena to charakterystyczna plansza z jedenastoma liniami liter, którą wielu z nas może kojarzyć z gabinetu okulistycznego. Służy do oceny ostrości wzroku – pacjent zakrywa jedno okno i odczytuje kolejno litery, zaczynając od pierwszego rzędu, w którym są one największe, kończąc na ostatnich rzędach z najmniejszymi literami. Zobacz film: "Badanie oczu pozwala wcześnie wykryć demencję" Jak podaje "Daily Mail", brytyjska firma Optical Express zmodyfikowała tablicę Snellena i stworzyła łatwe ćwiczenie oczu, będące jednocześnie testem na spostrzegawczość. Na tablicy wypisano 149 liter alfabetu, w jedenastu liniach, od największej do najmniejszej. Zadanie polega na spojrzeniu na tablicę i odnalezieniu brakującej litery alfabetu. Test sprawdzający wzrok zajmie chwilę Zadbaj o swoje oczy Tablica Snellena została zmodyfikowana przy okazji Światowego Dnia Wzroku. Szacuje się, że 253 miliony ludzi na całym świecie żyją z pewnym stopniem niedowidzenia, a 36 milionów jest niewidomych. Nie wszyscy pacjenci z zaburzeniami wzroku są też zdiagnozowani. Stephen Hannan, dyrektor Optical Express, wyjaśnił, że zmodyfikowana tablica miała zwrócić uwagę na problem niedowidzenia. Hannan podkreśla, że ma nadzieję, że "ludzie poświęcą chociaż chwilę na docenienie zmysłu wzroku i poświęcą zdrowiu oczy więcej uwagi". Jakiej litery brakuje na tablicy? Odpowiedź brzmi: F. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Ten tekst jest elementem naszego cyklu #ZdrowaPolka, w którym pokazujemy, jak zadbać o swoją kondycję fizyczną i psychiczną. Przypominamy o profilaktyce i radzimy, co zrobić, żeby żyć zdrowiej. Więcej przeczytasz tutaj Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy zapytał(a) o 15:25 Jaki według was jest najtrudniejszy język na świecie? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź 1. go z perspektywy już umiejących, ale spróbuj się go nauczyć, wytłumacz co to deklinacje, ortografie, odmiany trudne jest tylko pismo i głoski, 35 zwroty grzecznościowe, gramatyka, pisownia, fonetyka co chiński i ilość samogłosek, za to spora liczba spółgłosek, zaskakująca wymowa, „krzaczki”, a do tego czytanie na opak, czyli od prawej do lewej?7. 17 przypadków, skomplikowana gramatyka, brak rodzajów oraz czasu przyszłego, a także niełatwa pisownia i jeszcze trudniejsza wymowa – język fiński bez wątpienia zasłużył sobie na miano języka ten, podobnie jak fiński, cechuje skomplikowana gramatyka, w tym aż 12 przypadków i mnóstwo wyjątków od wielu osób przyswojenie sobie nowożytnego greckiego alfabetu, gramatyki i słownictwa stanowi nie lada zaszczytne miejsce język islandzki zdobył dzięki skomplikowanej gramatyce oraz niełatwemu, archaicznemu słownictwu. Odpowiedzi uważam że polski jest się mnie ostatnio pytał, skąd wiedzieć, kiedy czasownik konczy się na -ę (jak w mogę) a kiedy na -am (jak w rzucam). nie umiałam odpowiedzieć. my tego nie czujemy, ale nasz język ma tyle wyjątków i niejasnych reguł, że idzie się pogubić. Safodo odpowiedział(a) o 15:48 Eee tam polski nie jest tródny Czekajcie ide wyłonczyć swiatło. Klodi123 odpowiedział(a) o 16:26 polskite wszystkie frazy... słowotwórstwo, reportaże, pisanie przemówień... brr blocked odpowiedział(a) o 16:57 Każdy język intonacyjny – inaczej postawisz akcent i już masz słowo, które niekoniecznie miałeś na myśli. nullaa odpowiedział(a) o 17:57 katyp odpowiedział(a) o 03:38 Zdecydowanie polski. Jeśli polski nie jest twoim pierwszym językiem i dopiero się go uczysz, przygotuj się na prawdziwą to jestem dumna, iż znam perfekcyjnie najtrudniejszy na świecie język ;) Jak dla mnie to każdy nie mam głowy do uczenia się języków obcych Virider odpowiedział(a) o 15:26 Gemini11 odpowiedział(a) o 15:37 Japoński, ewentualnie chiński blocked odpowiedział(a) o 15:41 Oprócz polskiego i chinskiego? Japoński. blocked odpowiedział(a) o 23:03 PolskiChińskiJapońskiKoreańskiFińskiSuahili I am Q odpowiedział(a) o 23:14 polski, języki typowo azjatyckie (jak japoński, chiński), niemiecki ana19912 odpowiedział(a) o 05:43 SsseXi odpowiedział(a) o 08:30 Polski, Chiński, Fiński, Tajski, Koreański, Japoński. Chiński, Japoński, Koreański , Arabski Ally:) odpowiedział(a) o 11:53 Oprócz naszego to wydaje mi się że koreański i węgierski. W sumie chiński też nie jest najłatwiejszy. blocked odpowiedział(a) o 15:12 blocked odpowiedział(a) o 15:40 Łacina jest bardzo trudna,te wszystkie słowa bez odmian,długie wyrazy i wiele innych rzeczy ;) Według mnie najtrudniejszy jest chiński i japoński, ale za najtrudniejszy język świata jest uznawany polski, zaś za najłatwiejszy uznawany jest hiszpański i włoski. Polski, Chiński, Japoński, te wszystkie afrykańskie ukraiński i wszystkie azjackie Huskies odpowiedział(a) o 17:38 Oczywiście polski jest jednym z najtrudniejszych języków, ale zdecydowanie bardziej trudny jest język chiński. Nasz język jest ciężki ma masę barier, których obcokrajowcom jest ciężko przejść. Natomiast chiński ma nie dość, że ciężką wymowę to dodatkowo dużą rolę odgrywa ton w jakim rozmawiamy. Przykładowo można powiedzieć coś całkiem innego niż zamierzaliśmy tylko z powodu źle dobranego tonu. Trochę porąbane, ale tak u nich jest. Plus te chińskie znaki... Polski przy tym to nic specjalnego. Lothr odpowiedział(a) o 17:43 blocked odpowiedział(a) o 17:46 blocked odpowiedział(a) o 17:47 Kaszubski xD A tak serio to MOIM ZDANIEM Węgierski . Węgierski jest najtrudniejszy w Europie ! Ale moim zdaniem ogółem na świecie jest najtrudniejszy wajderyk odpowiedział(a) o 17:58 dla mnie chińskidla amerykanów Polski blocked odpowiedział(a) o 18:04 w wymowie to może polski a jeśli chodzi o pismo to chiński lub japoński chiński, japoński,arabski Zobaczcie język ,,zulu" na Google Translate. XD MyDragon odpowiedział(a) o 18:46 Polski, ponieważ wiele Polaków ma z nim problem, co już o czymś świadczy. Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub Coś poszło nie tak… Igorowi od początku roku podobała się Justyna. Najpierw szukał okazji, żeby koło niej usiąść. Tylko że ona zawsze siedziała ze swoimi rozchichotanymi psiapsiółkami. Później kręcił się koło niej na przerwach. Raz nawet udawał, że ogląda ten sam serial na Netfliksie, byle tylko mieć wspólny temat do rozmowy. Ale wystarczyło, że Justyna zadała mu kilka pytań, i wyszło na jaw, że widział tylko zajawki. Miał ochotę wtedy zapaść się ze wstydu pod ziemię. Z tego wszystkiego wpadł na najgłupszy pomysł świata – poprosił o pomoc najlepszego kumpla, Bartka. – Gdybym wiedział, jak on to załatwi, to wolałbym wysłać do Justyny mojego buldożka! – mówi teraz Igor. Bo Bartek wszystko popsuł. Owszem, powiedział Justynie, że dziewczyna podoba się Igorowi, ale na tym nie skończył. Dodał, że Igor założył się kiedyś z chłopakami, że będzie z Justyną chodzić (to było na początku roku i Igor dziś się tego wstydzi!) i że powiedział o niej na WF-ie, że „rusza się jak panda” (według Igora to było słodkie, ale Justyna nie musiała o tym wiedzieć). No i koleżanka się obraziła. To słaby pomysł! • Pośrednicy Chociaż wysłanie koleżanki albo kolegi wydaje się być dobrym pomysłem (można się za nimi schować) – z reguły okazuje się, jak to było w przypadku Igora, początkiem porażki. Pośrednicy mówią za dużo albo za mało. Dodają od siebie. Rozsiewają plotki. Sprawiają, że obiekt zainteresowania zaczyna się zastanawiać, czy to na pewno nie jest głupi żart. Chcesz z kimś chodzić? Bądź odważny i sam to wyraź. Waszym zdaniem: Raz miałam taką sytuację, że podszedł do mnie na korytarzu chłopak z VIII klasy i powiedział: „Podobasz się mojemu kumplowi”. Pomyślałam, że to jakiś wygłup i nie chciałam z nim gadać. Dopiero po kilku miesiącach dowiedziałam się, że to była prawda. Ale wtedy nawet mi to do głowy nie przyszło. Może gdyby przyszedł sam i mi to powiedział, coś by z tego wyszło… • Śledzenie Jeśli będziesz nachalnie chodzić za dziewczyną/chłopakiem albo wypytywać po sto razy o nią/niego koleżanki czy kolegów (bez wyjaśnienia, o co chodzi), w najlepszym wypadku ta osoba może pomyśleć, że coś z tobą jest nie tak. W najgorszym – może zacząć czuć się prześladowana i zgłosić sprawę dorosłym. Waszym zdaniem: Kiedyś przyczepił się do mnie taki Kuba. Stał pod szkołą i zapytał, czy może iść ze mną do domu. Nawet mi się podobał, ale przecież ja go w ogóle nie znałam! W szkole nie powiedział do mnie ani jednego słowa. Nie zgodziłam się. • Wygłupy Jeśli „ten pierwszy krok” śledzi liczna widownia, łatwo wpaść na pomysł, że tej drugiej osobie może się spodobać na przykład zrobienie fotki w szatni. Od razu ostrzegamy: to najgorszy pomysł z możliwych! Może i kumple czy kumpele zarechoczą, ale po takim wystąpieniu nikt już nie potraktuje cię poważnie! Waszym zdaniem: Powiem krótko. Dla mnie dziewczyna, która popisuje się i chichocze bez powodu, nie ma szans. Robienie potajemnych fotek, obśmiewanie kogoś – suche na maksa. • Zaczepki Wysyłanie niezbyt mądrych albo wulgarnych tekstów, anonimowych wiadomości może ci zapewnić tylko jedno – ta osoba już nie będzie chciała z tobą gadać. Daruj sobie! Waszym zdaniem: Nie cierpię takich osób. Są bohaterami, jak siedzą po drugiej stronie kompa czy telefonu. A jak trzeba się w realu odezwać, to już nie mają nic do powiedzenia. Można też TAK… • Nie udawaj kogoś, kim nie jesteś Nie kłam, że prawie nie tykasz telefonu, jeśli grasz całe dnie po szkole. Nie mów, że kochasz piłkę nożną, jeśli nie znosisz oglądać meczy. Mów o sobie prawdę – jeśli ta osoba ma cię polubić, to musi cię naprawdę poznać. Prawda szybko wyjdzie na jaw i może się okazać, że to jedno wielkie rozczarowanie. Po co ci to?! • Uśmiechaj się Łatwiej jest podejść do kogoś, kto jest pogodny i nie wygląda groźnie. Tylko uważaj, żeby na twojej twarzy gościł prawdziwy, a nie szyderczy uśmiech. Ten drugi potrafi skutecznie odstraszać. • Nie stosuj wyświechtanych tekstów „Masz oczy jak gwiazdy”, „twój uśmiech rozpromienia świat” itp. – większość dziewczyn ma alergię na takie teksty. Zamiast tego zadawaj proste, neutralne pytania. • Więcej słuchaj, niż mów Ta zasada sprawdza się (prawie) zawsze. • Patrz w oczy Tylko niech to nie będzie badawcze spojrzenie, jakbyś kogoś przesłuchiwał. Po prostu nie unikaj jej/jego wzroku. A jeśli nie uda się za pierwszym razem? Jeśli naprawdę ci zależy, spróbuj drugi raz. Czasami druga strona potrzebuje czasu, żeby przemyśleć, czy chce się spotykać, albo musi się jeszcze przyjrzeć tej osobie, żeby lepiej ją poznać . A czasami? Cóż, nie jesteście sobie pisani. Ale nawet jeśli usłyszysz: „Nie, nie jestem zainteresowana/zainteresowany” – i tak możesz być z siebie dumny/dumna. Bo była próba, a to już krok do przodu. I zostało to zrobione w kulturalny sposób – więc na pewno nie ma obciachu. Więcej o sprawach nastolatków w najnowszym numerze „VICTORA”! fot. Olena Zaskochenko, BearFotos/ avg. rating (0% score) - 0 votes Niespełna dwa miesiące dzielą Andrzeja Fonfarę od wielkiej próby umiejętności i charakteru. 24 maja w Montrealu, na terenie przeciwnika, polski pięściarz wyjdzie na ring 22-tysięcznej hali Bell Centre, aby stawić czoła rewelacyjnemu Adonisowi Stevensonowi. 36-letni Kanadyjczyk pierwsze wielkie zwycięstwo – sensacyjny nokaut na Chadzie Dawsonie – odniósł dopiero w czerwcu ubiegłego roku. Od tamtej chwili (walka trwała zaledwie 75 sekund) urodzony na Haiti reprezentant Kanady cieszy się tytułem mistrza świata federacji WBC, a po dwóch kolejnych wiktoriach (deklasacja Tavorisa Clouda i Tonyego Bellew) wielu specjalistów, w tym prestiżowy magazyn The Ring, uważa go za najlepszego pięściarza całej kategorii półciężkiej. Wydaje się, że 26-letniego Fonfarę czeka sprawdzian najtrudniejszy z możliwych. Zderzenie w MontrealuW czwartek kanadyjski mistrz i polski pretendent po raz pierwszy spojrzeli sobie głęboko w oczy. Okazją do spotkania była reklamująca pojedynek konferencja prasowa. Gospodarzem w Casino de Montreal był Yvon Michel, promotor Stevensona i główny organizator majowej imprezy. Mimo że Fonfara ma już na koncie znaczące zwycięstwa (Glen Johnson, Tommy Karpency, Gabriel Campillo), a niekiedy odnosił je oglądany przez kilka tysięcy widzów (Ray Smith, walka w Newark poprzedzała wyjście na ring Tomasza Adamka), atmosferę wielkiego boksu zawodowego być może po raz pierwszy poczuł dopiero wczoraj. Nie ze względu na liczbę przedstawicieli mediów (według relacji dziennikarza Przemysława Garczarczyka ci nie dopisali), ale już biorąc pod uwagę efektowną oprawę wydarzenia – jak najbardziej. Światła, animacje za plecami siedzących za konferencyjnym stołem Fonfary i Stevensona i ich wielkie podobizny – wszystko na wysokim poziomie. Poznaliśmy też hasło promujące pojedynek. Collision, czyli wypadek, zderzenie – znaczenie słowa jest takie samo w obu urzędowych językach Kanady, angielskim i francuskim. Pas to przeznaczenieZ dostosowaniem się do rangi wydarzenia problemu nie mieli też główni bohaterowie. Obaj ubrani w eleganckie marynarki, wypowiadali się o sobie z respektem. Żaden z nich nie zapomniał jednak zaznaczyć, że to on zejdzie z ringu z pasem mistrza świata WBC. – Nie mam wątpliwości, że Fonfara wejdzie do ringu perfekcyjnie przygotowany. Jeśli rzuca mi wyzwanie, to oznacza, że wierzy w zwycięstwo. Wiem, że chce stać się sławny i aby ten cel osiągnąć, musi mnie pobić. Jego szanse? Zero procent. Wygrywałem przez KO lub TKO w trzech mistrzowskich walkach w ubiegłym roku. Czwarte takie zwycięstwo nastąpi 24 maja. – zapewnił Stevenson. – Szedłem w kierunku zdobycia tytułu mistrzowskiego federacji IBF, lecz wspomniałem promotorowi Leonowi Margulesowi, że wolałbym rzucić wyzwanie Stevensonowi. Dlaczego? Stevenson cieszy się obecnie opinią najlepszego pięściarza wagi półciężkiej na świecie. A ja chcę walczyć z najlepszymi. Mam o wiele więcej do wygrania niż tytuł WBC, gdyż wielu ludzi jest przekonanych, że Stevensonowi nie da się wyrządzić krzywdy. Jestem jednak głęboko przekonany, że za dwa miesiące zostanę mistrzem świata. 24 maja sprawię ogromną niespodziankę na oczach kibiców Stevensona – zakomunikował Fonfara, któremu towarzyszyli promotor Leon Margules oraz Marek Fonfara, brat i menedżer. O godną obstawę postarał się także Stevenson. Po jego lewej stronie miejsce zajął Sam Watson, prawa ręka Ala Haymona, sprawcy prawdziwej burzy, jaka rozpętała się w amerykańskich mediach sportowych kilkadziesiąt godzin przed konferencją. To właśnie wpływowy Haymon (nie rozmawia z mediami, wyręcza go Watson) w ostatniej chwili doprowadził do sprzedaży transmisji majowej gali telewizji Showtime, a nie HBO, która miała ją wcześniej obiecaną. Koronacja w majuBez incydentów obyło się także podczas tradycyjnego pojedynku spojrzeń. Obrzucania się inwektywami i nieprzyjemności nie było, zresztą te zupełnie nie pasowałyby do atmosfery spotkania. Stevenson mógł się przekonać, że pretendent rzeczywiście jest od niego sporo wyższy (180 – 188 cm), ale to na jego barkach spoczywały obiekty pożądania Polaka – pas WBC oraz magazynu The Ring dla najlepszego pięściarza wagi półciężkiej na świecie. Taki sam dumnie nosi choćby Władymir Kliczko, czempion królewskiej kategorii. Po odwróceniu się w kierunku fotoreporterów, na twarzach pięściarzy dominował uśmiech. Później Fonfara wyjawił, że pewne uszczypliwości jednak się pojawiły. – Zdążyliśmy sobie trochę porozmawiać. Adonis powiedział, że może i jestem Polskim Księciem, ale to on jest królem. Odpowiedziałem, że moja koronacja nastąpi 24 maja. Dodałem jeszcze, że możemy się spróbować już zaraz, że jestem gotowy. Adonis odpowiedział, że on gotowy jeszcze nie jest – relacjonował Garczarczykowi nasz pięściarz. W treningu Fonfara pozostaje od stycznia, lecz specjalistyczne przygotowania do starcia ze Stevensonem rozpoczął 10 dni temu. W następnym tygodniu zaprosi do Chicago sparingpartnerów, a pod koniec kwietnia uda się do słynnego górskiego ośrodka w Big Bear w Kalifornii (trenował tam Saul Alvarez przed starciem z Floydem Mayweatherem juniorem). Do Montrealu poleci bezpośrednio stamtąd. Stevenson następne tygodnie ma spędzić w austriackich Alpach, gdzie dołączy do trenującego tam Władymira Kliczki. Szkoleniowcy Kanadyjczyka i Ukraińca, Javan Sugar Hill i Jonathon Banks, znają się doskonale. Obu wychował Emanuel Steward, w ostatnich latach przed śmiercią (październik 2002) najważniejsza postać w narożniku Kliczki. *** Liczby: w rankingu wagi półciężkiej amerykańskiego magazynu The Ring zajmuje Adonis Stevenson. Mistrz świata federacji WBC wyprzedza kolejno Bernarda Hopkinsa (czempion IBF), Siergieja Kowaliowa (WBO), Jeana Pascala, Beibuta Szumenowa (superczempion WBA) i Jürgena Brähmera (regularny mistrz WBA). Andrzeja Fonfary nie ma w czołowej 10 (za Hopkinsem) wśród pięściarzy wagi półciężkiej zajmuje Stevenson w komputerowym rankingu serwisu W tym zestawieniu Fonfara jest 7. Według portalu w kategorii z limitem 175 funtów (ok. 79,2 kg) Polak zasługuje na 8. lokatę, Kanadyjczyk na 2., a najlepszy jest ostatnich 13 walk Fonfara zakończył przed czasem. Znokautować nie udało mu się jedynie Glena Johnsona w lipcu 2012 którzy kiedyś cieszyli się tytułami mistrzów świata w boksie zawodowym, pokonał do tej pory Fonfara. Mowa o Byronie Mitchellu (mistrz WBA wagi superśredniej 1999-2000 i 2001-2003), Glenie Johnsonie (mistrz IBF wagi półciężkiej 2004) i Gabrielu Campillo (mistrz WBA wagi półciężkiej 2009-2010).

najtrudniejszy test wzroku na świecie